Ελλάδα… όπως λέμε Cote d’Ivoire

Στο πιο πρόσφατο τεύχος του Fortune (11/2/2008) υπάρχει ένα εξαιρετικό άρθρο για τη βιομηχανία της σοκολάτας και υπό ποιες συνθήκες παράγονται οι πρώτες ύλες. Μια από τις μεγαλύτερες χώρες παραγωγής παγκοσμίως είναι η Ακτή Ελεφαντοστού.Το άρθρο περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η εγχώρια παραγωγή. Ένας παραγωγός αναφέρει τα προβλήματα: Για να φύγει από το χωριό και να πάει στην πόλη να πουλήσει το εμπόρευμα του πρέπει να διασχίσει άθλιους χωματόδρομους. Κάθε λίγα χιλιόμετρα περιμένουν διεφθαρμένοι αστυνομικοί οι οποίοι ζητάνε μίζα για να τον αφήσουν να περάσει. Φτάσανε στο σημείο, η αξία τις μίζας να ξεπερνάει την αξία του εμπορεύματος και έτσι να μην συμφέρει τους παραγωγούς να πηγαίνουν στη πόλη. Ο παραγωγός αναγκάζεται να πουλήσει το εμπόρευμα του στον έναν και μοναδικό μεγαλέμπορο ο οποίος αγοράζει σε εξευτελιστικά χαμηλές τιμές.

Η αρχική μου αντίδραση όταν διάβασα τη παραπάνω ιστορία ήταν να πω στον εαυτό μου φαντάσου να ζεις σε μια τέτοια χώρα. Και μετά από λίγη σκέψη διαπίστωσα ότι ζω σε μια τέτοια χώρα!

Η Ελλάδα μπορεί να διαφέρει στις συνθήκες διαβίωσης, αλλά στη λειτουργία της οικονομίας δε διαφέρει καθόλου. Και εδώ έχουμε παρασιτικούς δημόσιους λειτουργούς, οι οποίοι έρχονται με το χέρι απλωμένο να εισπράξουν μέρος του πλούτου που ο επιχειρηματίας παράγει νόμιμα. Και εδώ έχουμε καρτελ και μεγαλέμπορους που λειτουργούν μονοψωνιακά. Ρωτήστε τον αγρότη που αναγκάζεται να πουλάει τη ντομάτα 0,10€ το κιλό και τη βλέπει να πουλιέται στη λαϊκή στο €1,50 επειδή υπάρχουν κάποιοι λαμόγιο μεσάζοντες που απολαμβάνουν τη μονοπωλιακή τους θέση.

Η μήπως να αναφέρω το περίφημο καρτελ γάλακτος και το γεγονός ότι ο σημερινός πρόεδρος του ΣΕΒ, που αρέσκεται να αποκαλείται εκπρόσωπος των βιομηχάνων, διευθύνει μια από τις εταιρείες που πρωταγωνίστησαν σε αυτό το σκάνδαλο;